Որդին հարցնում է հորը, թե որտեղից է ինքը: Հայրը, կարմրելով, կմկմալով, շրջանցելով ամենանուրբ պահերը, ամեն ինչ բացատրում է և հարցնում.

– Հասկացա՞ր, որդիս:

Ապշահար տղան.

– Պարզվում է` բավականին հետաքրքիր է: Իսկ երբ մեր դասարանի Արմենն էր նույն հարցը

տվել իր հայրիկին, նա պարզապես պատասխանել էր. <<Վարդենիսից>>:

Պապը հիշում է հին ու բարի ժամանակները.

– Երբ ես փոքր էի, մայրս կարող էր ինձ խանութ ուղարկել 50 կոպեկով, և ես տուն էի վերադառնում 5 կգ կարտոֆիլով, երկու հատ մատնաքաշով, երեք շիշ կաթով, կես կգ պանրով, մեկ տուփ թեյով և մեկ կգ շաքարավազով: Իսկ հիմա հնարավոր չէ. չափից շատ են հսկող տեսախցիկները:

Պետին առաջ են քաշում: Գալիս է իր նախկին բաժին` հրաժեշտ տալու աշխատակիցներին.

– Տղանե՜ր, շնորհակալություն ամեն ինչի համար: Ինչպե՞ս եք առանց ինձ մնալու: Նույնիսկ

խղճում եմ ձեզ: Իմ փոխարեն մի ապուշի կնշանակեն...

Հնչում է տխուր մի ձայն.

– Ըհը, էլի ապուշի են նշանակելու...

– Չգիտեմ ինչ գնեմ կնոջս ծննդյան տարեդարձի առթիվ:

– Հարցրու իրեն:

– Օ՛, ի՛նչ ես ասում: Ես այդքան փող չունեմ:

Կինը` ամուսնուն.

– Սիրելիս, երեկ ինձ այնքան հաճոյախոսություն

արեցիր: Նման բան քեզանից ես կյանքում չէի լսել:

– Կներես, հարբած էի:

– Ասացեք, ինչպես գլխի ընկաք, որ ձեր բնակարանում օտար մարդ կա:

– Գիտեք, մեր ընտանիքում այնքան էլ ընդունված չէ հետևից հանկարծակի աթոռով խփել գլխիս:

Մաթեմատիկոսից հարցազրույց են վերցնում:

– Որտե՞ղ եք աշխատում:

– Մաթեմատիկական ինստիտուտում:

– Որն է ձեր աշխատանքի էությունը:

– Ես ուսումնասիրում եմ Ֆրեդհոլմի առաջին կարգի հավասարումը:

– Ձեր հոբբի՞ն:

– Ֆրեդհոլմի երկրորդ կարգի հավասարումը:

– Մա՛մ, բոլո՞ր հեքիաթներն են սկսվում "Լինում է, չի լինում" բառերով:

– Ո՛չ, երբեմն սկսվում են նաև այսպես. "Սիրելիս, ես աշխատանքի վայրում միքիչ գործ ունեմ, կուշանամ":

Զորակոչային հանձնաժողովի մոտ զորակոչիկն այնպես էր ձգտում խուսափել ծառայությունից, որ հենց տեղում ընդունվեց թատերական ինստիտուտ:

Հայտարարություն. Հարբեցողության երաշխավորված բուժում: Մշտական հաճախորդներին`զեղչեր:

Այ, ասում են, որ շախմատը նաև արվեստ է: Եթե դա այդպես լիներ, ապա փողոցներում և անցումներում կկանգնեին ոչ թե երաժիշտները, այլ շախմատիստները և խնդիրներ կլուծեին կամ կխաղային, իսկ մարդիկ դրա համար նրանց գումար կնետեին:

Անապատի կենտրոնում փոքրիկ օազիս է, որի շուրջը վազում է մի նախկին թեթևաթլետ, իսկ նրա հետևից` առյուծը: Հանկարծ օազիսից դուրս է գալիս մի մարդ, նայում այս ամենին և բղավում վազողին.

– Լսիր, նա քեզ հասնում է:

– Ոչինչ, ես նրա նկատմամբ երկու շրջանի առավելություն ունեմ:

Երիտասարդ ծնողներն իրենց նորածին որդուն բերում են բժշկի մոտ: Վերջինս նայում է և ասում.

– Ինչ գեղեցիկ երեխա ունեք:

– Դուք այդ խոսքերը, երևի, ասում եք բոլոր նորաթուխ ծնողներին:

– Ոչ, միայն նրանց, ում երեխաներն իրոք գեղեցիկ են:

– Իսկ մյուսներին:

– Մյուսներին ասում եմ. <<Ձեր երեխան ձեզ շատ նման է>>:

Ամենաօգտակար բանը, ինչ ես արել եմ աշխատավայրում վերջին ժամանակներս, դուռը յուղելն է, որ չլսվի, թե ինչպես եմ մեկ ժամ շուտ գնում տուն:

Մի կին գալիս է ոստիկանություն և ասում.

– Կորել է ամուսինս: Արդեն չորս օր է չկա:

– Դիմում գրեք:

Գրում է, կարդում են, հարցնում.

– Եթե գտնենք ձեր ամուսնուն, ինչ հաղորդենք:

– Առաջին հերթին հաղորդեք, որ մայրս չի գալու:

– Մամ, Հարութն ասաց, որ ես հիանալի աղջիկ եմ: Կարելի է այսօր նրան հրավիրեմ մեր տուն:

– Պետք չի: Թող նա շարունակի այդպես մտածել:

Նոր հեռուստանախագծի հաղթողը կստանա 2000 դոլար յուրաքանչյուր ամիս մինչև կյանքի վերջը:

Հ. Գ. Կյանքի վերջը որոշում է հեռուստ անախագծի հովանավորը:

– Գիտես, որ Արևելքում կինն իր ամուսնուն չի տեսնում մինչև հարսանիքի օրը:

– Մեզ մոտ հակառակն է: Ահա ես ամուսնացա և ամուսնուս չեմ տեսնում հարսանիքից հետո:

Ամերիկացիները գալիս են ծանոթանալու մեր դպրոցների վիճակին: Մտնում են դասարանները, նայում: Նրանցից մեկը հարցնում է.

– Դուք դպրոցում համակարգիչներ օգտագործում եք:

– Իհարկե: Առաջին դասարանից:

Մտնում են դասարան, տեսնում` լուսամուտագոգին չորս համակարգիչ է դրված:

Ուսուցչուհին ասում է.

– Վարդանիկ, վերցրու մեկ համակարգիչը և դիր սեղանին: Երեխաներ, քանի համակարգիչ մնաց լուսամուտի գոգին:


Անապատում հանդիպում են երեքը:
Մեկն ասում է.
– Մեզ մոտ այնպիսի երաշտ էր, որ հողը կես մետր լայնությամբ ճաքեր էր տվել:
Երկրորդը.
– Դա ինչ է որ: Անցած տարի երաշտի ժամանակ մեր կովերը կթելիս կաթի փոշի էր դուրս գալիս:
Երրորդը.
– Ինչ եք հասկանում երաշտից: Այ, երկու տարի առաջ մեզ մոտ երաշտ էր, մեր ծառերը շների հետևից էին ընկել, որ իրենց մի քիչ ջրեն:

– Էլ չեմ դիմանում: Եթե հինգ րոպեում էլ զարդարած տոնածառ չգտանք, կըտրում ենք առաջին պատահածն ու գնում տուն:

Հունվարի 1-ին ոստիկանը մի մեքենա է կանգնեցնում: Մի  կերպ դուրս է գալիս հարբած վարորդը և ասում.

– Պատկերացնում ես, շեֆ, գիշերը երեքով չորս շիշ օղի խմեցինք, վրայից էլ մի արկղ գարեջուր:

Ոստիկանը.

– Ինչ, մի հատ հո արա:

– Շեֆ, ուրեմն դու ինձ չես հավատում:

Կինը` ամուսնուն.

– Ինչ ես կարծում գուցե իրար դավաճանենք, որ մի քիչ աշխուժանա մեր տխուր ամուսնական կյանքը:

– Անիմաստ է, ես արդեն մի քանի անգամ փորձել եմ:

– Բժիշկ, շունչս կտրվում է:
Բժիշկը զննում է տատիկին և, չգտնելով շնչահեղձության ոչ մի ախտանիշ, հարցնում է.
– Դա երբ է լինում:
– Երբ վազելով փորձում եմ հասնել ավտոբուսին:

– Իհարկե, ով չի հիշի իր կնոջ դեմքը:

Հնգամյա Վարդանիկն ամողջ օրը քաղցած մնաց, քանի որ նրա տատիկը չգիտեր, թե ինչպես է բացվում նոր եվրոլուսամուտը, որ թոռանը կանչեր ճաշելու:

Զորամասում ժողով է: Քննարկում են ենթասպայի արարքը. նա զորամասից գողացել է տանկի թրթուրի մի հատված:

Հրամանատարը.

– Ենթասպա Տանունց: Ասա տեսնեմ, ինչիդ էր պետք տանկի թրթուրի այդ հատվածը:

– Բացարձակ պետք չէր: Բայց շունս, գրողը դրան տանի, դատարկ ձեռքերով ինձ տուն չի թողնում: